 Όταν μεγαλώσω θ' αφεθώ στην τρέλα μου.
Εκεί γύρω στα 85 με 90. Θα καπνίζω, θα πίνω και θα χορεύω σα να μην υπάρχει αύριο. Σαν να μην υπάρχει ούτε το σήμερα, και ειδικά ούτε το χθες. Αν ποτέ φτάσω εκεί. Γιατί γενικά με ρουφάνε οι γκρεμοί μου. Αν δεν αφεθώ στους γκρεμούς μου τότε εγώ και η αυτοκτονική μου φύση θα γελάσουμε λίγο πριν το τέλος. Η φύση όλων είναι αυτοκτονική, βιολογικά. Ένα τσούρμο πρωτόνια και νετρόνια προγραμματισμένα να σπάνε, να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Ενδιάμεσα, χαρά, πόνος, ηδονή, γέννα, και ρόλοι, πολλοί ρόλοι. Ένα μπες βγες από ρόλους . Η κόρη, η μάνα, η αδελφή, η φίλη, η μαθήτρια, η δασκάλα, η τέως αδελφή. Μερικοί ρόλοι δεν αντέχονται με τίποτα. Όταν μεγαλώσω θ' αφεθώ στην μοναξιά μου. Ίσως πέσω και σε κατάθλιψη. Το έχω ανάγκη. Δεν θέλω πάντα να χαμογελάω, καμιά φορά με κουράζει. Αλλά όταν χαμογελάς είναι σα να λες στους άλλους ότι οκ όλα καλά, συνεχίζουμε. Σηκώνεσαι με την καρδιά στα χέρια, σπασμένη, ανάπηρη, και λες οκ συνεχίζουμε. Χαμογελώντας. Λάθος. Εγώ δεν έχω να πω τίποτα σε όσους πενθούν. Το μεγαλύτερο ψέμα που θ΄ ακούσουν είναι για τον χρόνο. Δεν γιατρεύει τίποτα. Χειρότερα τα κάνει. Μετράς τον χρόνο με τις εποχές που αλλάζουν χωρίς εκείνη. Μόνο μία αγκαλιά έχω να δώσω. Σε όσους πενθούν. Αυτή η απώλεια ενός τσούρμου νετρονίων και πρωτονίων, συμμερίζομαι πόσο πονάει. Στην αρχή είναι σαν να ζει μέσα σου ένα τέρας. Αυτό ξυπνάει με το παραμικρό, μία νότα, μία μυρωδιά, ένα χρώμα αρκούν να το ξυπνήσουν. Τότε αρχίζει και σε δαγκώνει παντού, σου κόβει κομμάτια και στα φτύνει στα μούτρα, νικάει πάντα και σε αφήνει ξεσκέπαστο, γυμνό, ματωμένο. Όσο περνάει ο καιρός το τέρας σα να βαριέται να ξυπνήσει, σα να μην έχει μείνει τίποτα άλλο να φάει. Τότε καταλαβαίνεις πόσο πολύ είχες αγαπήσει αυτό το τέρας. Γιατί αυτό το τέρας, ήταν ο πόνος χειροπιαστός και ο πόνος ήταν ότι είχε απομείνει από εκείνη. Όταν μεγαλώσω, θα σκέφτομαι πως θα ήταν να μεγαλώναμε μαζί. Πως θα ήταν ν'αφεθούμε μαζί στην τρέλα μας. Χωρίς να υπάρχει αύριο. Και για τις δύο όμως. Γιατί για μένα από σήμερα δεν υπάρχει αύριο μαζί σου. Βίκυ Θεολόγη Photo by : Math Studio Marios Theologis Comments are closed.
|
