 Άνοιξη σφήνα στην καρδιά του χειμώνα.
Πες το υπέρβαση, πες το μαγεία, πες το να περνάει η ώρα. Αγάπη μου. Οι μεγάλες αλήθειες μας, είναι ακόμα μικρές. Και γυμνές, αφημένες σε μια καταιγίδα που δεν λέει να κοπάσει, μπλεγμένες στα μαλλιά κοριτσιού που κοιμήθηκε όλη νύχτα με κοτσίδες. Οι αστραπές που μας ξυπνάνε. Αγάπη μου. Ξύπνησε ιδρωμένη με τα χέρια ανάμεσα στα πόδια. Η γιαγιά θα την μάλωνε. Όταν οι αλήθειες μας μεγαλώσουν θα αναπολούμε τότε που ήταν μικρές, αδιάφορες, συνηθισμένες, ατίθασες σαν τις ιδρωμένες της πλεξούδες. Η άνοιξη δεν είναι εποχή. Είναι τόπος, συναίσθημα, ώρα, δικαιολογία, ίωση, κατάσταση, φωτογραφία, τραγούδι, ταξίδι, ψέμα και σίγουρα είναι αλήθεια που δεν μεγαλώνει ποτέ. Έτσι είναι καλά, αφημένοι σε μία αιώνια λήθη και μια ατέρμονη άνοιξη με μικρές αλήθειες χωμένες στις τσέπες. Έτσι ναι, παίζω καταιγίδα και πάω και ρέστα. Αγάπη μου. Βίκυ Θεολόγη Photo : Math Studio Comments are closed.
|
